Μεγάλοι Ευεργέτες

Αθανάσιος Δ. Ματάλας (1836-1922)

Από τους πιο εκλεκτούς Καρυάτες ήταν ο Αθανάσιος Δ. Ματάλας, ένας άνθρωπός με φωτεινό μυαλό και πλούσια αισθήματα, που έζησε εντατικά ως τα τελευταία του χρόνια. Γεννήθηκε στις Καρυές (Αράχοβα) στις 30 Ιανουαρίου 1836 και ήταν γιος ενός εκ των αγωνιστών του 1821, Αν. Π. Ματάλα.

Τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο στην Αράχοβα και ύστερα φοίτησε στο Ελληνικό Σχολείο του Αγ. Πέτρου Κυνουρίας (1848-1851). Κατόπιν πήγε στο Σχολαρχείο της Τρίπολης και μετά ακολούθησε στην ίδια πόλη γυμνασιακά μαθήματα, όπου και πήρε το απολυτήριο του γυμνασίου το 1856. Την ίδια χρονιά γράφτηκε στην Νομική Σχολή του Πανεπιστήμιου.

Διορίστηκε υπάλληλος στο Ελληνικό Προξενείο της Θεσσαλονίκης (1862), στο προξενείο Χανίων και ένα μήνα μετά στου Ηρακλείου Κρήτης (1864) και στο προξενείο Κων/πολης (1866). Τον Αύγουστο του 1866 τοποθετήθηκε υποπρόξενος στα Σουλινά, Ρουμανικό σήμερα λιμάνι στις εκβολές του Δούναβη. Το 1874 μετατέθηκε στη Φιλιππούπολη όπου και άσκησε καθήκοντα υποπρόξενου και Πρόξενου. Γύρισε στην Ελλάδα το 1882 και το 1885 διορίστηκε Νομάρχης Αργολιδοκορινθίας, μετά Φθιώτιδος - Φωκίδος και ύστερα Αρκαδίας. Στα 1899 έγινε με εκλογή Δήμαρχος Οινούντος.

Κατά τη διάρκεια της ζωής του προσέφερε σημαντικές υπηρεσίες τόσο στο Ελληνικό κράτος όσο και στην ιδιαίτερη πατρίδα του, τις Καρυές. Πέθανε το 1922 σε ηλικία 86 χρόνων και τα οστά του τοποθετήθηκαν στην είσοδο του άλσους της Αγ. Παρασκευής των Καρυών. Σε εκείνο το σημείο τοποθετήθηκε επιτύμβια στήλη με την προτομή του, στην οποία αναγράφετε η ρήση:

«Ως χαρίεν εστ' άνθρωπος, όταν άνθρωπος η» (Μένανδρος, 761),

που σημαίνει

«Πόσο ωραίο πράγμα είναι ο άνθρωπος, όταν είναι άνθρωπος».

Επιστέγασμα των ευεργεσιών του αποτελεί η Διαθήκη του, με την οποία ιδρύθηκε το Καθίδρυμα Αθανασίου Ματάλα, από τους πόρους του οποίου δίνονται χρήματα για τις σπουδές της οικογένειας Ματάλα, των παιδιών των Καρυών και των υπόλοιπων χωριών της Λακωνίας, για τη συντήρηση του Δάσους των Καρυών, για τον ιερέα και για τον αγροτικό ιατρό του χωριού.

Γεώργιος Θ. Σκιούρης (1905-1980)

Γεννήθηκε στις Καρυές το 1905. Φοίτησε στο Δημοτικό Σχολείο Καρυών, στο Σχολαρχείο της περιοχής και αποφοίτησε από την Εμπορική Σχολή. To 1929 διετέλεσε πρόεδρος της Κοινότητας Καρυών και στη συνέχεια ξενιτεύτηκε στην Αφρική (Β. Νιγηρία) όπου εργάστηκε για πολλά χρόνια. Επέστρεψε το 1956 και εγκαταστάθηκε, συνταξιούχος πλέον, στην Αθήνα ενώ του καλοκαιρινούς μήνες διέμενε στις Καρυές. Πρωτοστάτησε στην ίδρυση του Α.Σ. «Ο Καρυάτης», το 1926, και επί προεδρίας του μετονομάστηκε η Αράχοβα σε Καρυές.

Με δική του δαπάνη κατασκευάστηκαν το 1958 τα αποδυτήρια του συλλόγου, τα οποία χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα. Επίσης με δικά του χρήματα ανεγέρθηκε ο Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου κοντά στο πατρικό του σπίτι. Πέθανε στις 7/11/1980 σε ηλικία 75 ετών αφήνοντας ιδιόγραφη διαθήκη και τότε επιτροπή εκτελεστών την οποία αποτελούσαν ο εκάστοτε πρόεδρος της κοινότητας, ο Ιερέας του χωριού, ο Δ/ντής του Σχολείου, ο Πρόεδρος του Α.Σ. «Ο Καρυάτης», ο κ. Ιωάν. Κυριαζής, ο Θ. Αρ. Ματάλας και ο Δημ. Θ. Κάκαρης (oι δύο τελευταίοι δεν αποδέχθηκαν ποτέ τον ορισμό τους και δεν βρίσκονται σήμερα στη ζωή).

Σπίτι ευεργέτη Γεώργιου Θ. Σκιούρη, έδρα Αθλητικού Συλλόγου «Ο Καρυάτης»

 

Το 1993 και μετά από επίπονες προσπάθειες των εναπομεινάντων εντολοδόχων εκτέλεσης της διαθήκης του, συστάθηκε το Ίδρυμα Γ. Θ. Σκιούρης το οποίο διαχειρίζεται τα περιουσιακά στοιχεία που άφησε, καθώς και εκτελεί τις δωρεές και βραβεύσεις που όρισε ο ευεργέτης στη διαθήκη του. Έτσι στα πλαίσια της θέλησής του έχουν βραβευθεί μέχρι σήμερα (10-5-2012) σαράντα ένας (42) άριστοι μαθητές της Στ' τάξης του Δημοτικού Σχολείου Καρυών και αποδίδει στον Α.Σ. «Ο Καρυάτης» επιχορηγήσεις, ο οποίος με τη σειρά του διαθέτει από τότε σεβαστό μέρος των χρημάτων για τη λειτουργία του ποδοσφαιρικού τμήματος και επίσης ανακαινίζει το σπίτι του αείμνηστου διαθέτη σαν ελάχιστο φόρο τιμής και ευγνωμοσύνης.

Παναγιώτης Μ. Κερχουλάς (1891-1982)

Ο Παναγιώτης Μ. Κερχουλάς - Peter Kerhulas γεννήθηκε στην Αράχωβα (Καρυές Λακωνίας) στις 20 Ιουνίου 1891 και ήταν γιος του Μιχαήλ Χρήστου Κερχουλά και της Γεωργίτσας Θεοδ. Διαμαντούρου. Τελειώνοντας το δημοτικό σχολείο εγκατέλειψε το χωριό στις 16 Αυγούστου 1908 με προορισμό τις ΗΠΑ, στην αναζήτησή του για μια καλύτερη ζωή. Έφθασε στη Νέα Υόρκη στις 5 Οκτωβρίου του 1908 και ύστερα από πολλές περιπέτειες εγκαταστάθηκε οριστικά στο Saint Joseph του Michigan την 17η Ιανουαρίου 1920. Εκεί αγόρασε μια φάρμα, άρχισε να καλλιεργεί φρούτα και να εκτρέφει κοτόπουλα και μετά από 27 χρόνια σκληρής δουλειάς πούλησε την ανθηρή επιχείρησή του, καθώς ήταν πολύ δύσκολο να ανταγωνιστεί την βιομηχανία του κλάδου εκείνη την εποχή. Εκείνη την εποχή παντρεύτηκε την Bertha Tomdie, δικηγόρο στο επάγγελμα, στις 5 Νοεμβρίου 1947. Όμως δεν σταμάτησε εκεί, με το μικρό κεφάλαιο που απέκτησε, ασχολήθηκε στη συνεχεία με την αγορά ακινήτων και με σκληρή δουλειά, το ταλέντο του και τη βοήθεια της συζύγου του κατάφεραν να έχουν μια άνετη ζωή και να δημιουργήσουν μια αξιοζήλευτη περιουσία.

Παναγιώτης Μ. Κερχουλάς με τη συζυγό του Bertha, φωτ. από βιβλίο «Καρυάτικα», 1972

 

Δυστυχώς δεν κατάφερε να αποκτήσει παιδιά με την σύζυγο του όμως δεν ξέχασε ποτέ την πατρίδα του και τον τόπο καταγωγής του, τις Καρυές Λακωνίας. Την 27η Φεβρουαρίου του 1976, ο Παναγιώτης Κερχουλάς δημιούργησε τη Φιλανθρωπική Παρακαταθήκη Παναγιώτη Μ. Κερχουλά (Peter M. Kerhulas Charitable Trust) με την οποία επιθυμούσε να ενισχύσει το χωριό του, τις Καρυές, με ένα ποσό άνω του 1εκ.€ με σημερινής αξίας χρήματα. Σκοπός ήταν να προαχθούν η ποιότητα ζωής και οι διαθέσιμες οικονομικές ευκαιρίες του χωριού, να βοηθηθούν οι νέοι στις Καρυές να μείνουν στον τόπο τους και να μην έχουν ανάγκη να μεταναστεύσουν, όπως αναγκάστηκε εκείνος στη ζωή του. Όρισε δε ως διορία για την αξιοποίηση των πόρων αυτών τα 40 χρόνια από το θάνατο της γυναίκας του η οποία απεβίωσε τον Οκτώβριο του 1986. Ο ίδιος απεβίωσε τον Οκτώβριο του 1982 και ετάφη στο Crystal Springs Cemetery στο Benton Harbor, Berrien County της πολιτείας του Michigan στις ΗΠΑ.

Το ποσό αυτό για πολλά χρόνια έμενε αναξιοποίητο σε τράπεζα της Αμερικής, καθώς οι όροι που είχε θέσει ο αείμνηστος ευεργέτης ήταν αρκετά δύσκολο να ικανοποιηθούν. Τελικά με συστράτευση φορέων αλλά και απλών πατριωτών, επιτεύχθηκε κατ' αρχήν η μεταφορά των χρημάτων στην Ελλάδα και στη συνέχεια δημιουργήθηκε ένας φορέα αξιοποίησης του σημαντικού αυτού χρηματικού κεφαλαίου, με την ονομασία Σωματείο Διαχείρισης Καταπιστεύματος Παναγιώτη Κερχουλά.

Γεώργιος Ηλ. Ηλιόπουλος (1864 - 1931)

Γεννήθηκε στην Αράχοβα στις 21 Νοεμβρίου 1864, πέθανε στη Βιέννη το 1931 σε ηλικία 67 ετών και κηδεύτηκε στον Πειραιά. Φοίτησε στο σχολείο Καρυών και μετά στο Ελληνικό Σχολείο και Γυμνάσιο Σπάρτης. Με την ολοκλήρωση των γυμνασιακών του σπουδών εγκαταστάθηκε στον Πειραιά, κοντά στον θείο του από την πλευρά της μητέρας του Αθανάσιο Ματάλα, δίπλα στον οποίο έλαβε τα πρώτα μαθήματα εμπορίου και λογιστικής κατά τα έτη 1882-1883.

Το έτος 1887 πήγε στη Βουλγαρία και μετά από μερικούς μήνες στη Νότια Ρωσία, όπου και εγκαταστάθηκε στο σταθμό Καβκάσκαγια και Ιζομπίναγια. Κατά την οκταετή παραμονή του στη Ρωσία τιμήθηκε για τα πολλαπλά προσόντα του και έμειναν παροιμιώδεις η τάξης, η ακρίβεια στις συναλλαγές του, η εντιμότητά και η ευθύτητα του χαρακτήρα του.

Επέτρεψε στην Ελλάδα το 1896 και εγκαταστάθηκε πάλι στον Πειραιά καταλαμβάνοντας εξέχουσα θέση ανάμεσα στον πολιτικό και εμπορικό κόσμο της εποχής. Διετέλεσε για χρόνια Πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου Πειραιά και μετά του Εμπορικού Επιμελητηρίου Πειραιά μέχρι το 1922, Δημοτικός Σύμβουλος Πειραιά και Σύμβουλος της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, για είκοσι χρόνια ως το θάνατό του .

Πρωτοστάτησε στη δημιουργία του υδραγωγείου Καρυών και με έξοδά του κατασκευάστηκε το 1930 το Ηλιοπούλειο Ωρολόγιο του χωριού πάνω στο λόφο του Αγ. Ιωάννη, το οποίο ανατίναξαν το 1944 οι γερμανοί κατακτητές.

Παρασκευάς Ιωάννη Μεϊντάνης (1895 - 1989)

Γεννήθηκε στις Καρυές το 1895 και ήταν υιός του Ιωάννη και της Μαριγώς το γένος Ν. Λεβέντη. Τελείωσε το Δημοτικό σχολείο της Αράχοβας και το Σχολαρχείο Βαμβακούς. Το 1905 έφυγε για τις Η.Π.Α. μαζί με τον αδελφό του Νικόλαο και αρκετούς άλλους νέους λόγω φτώχειας. Ξεκίνησε γυαλίζοντας παπούτσια στην Ομάχα της Νεμπράσκα, εργάτης στους σιδηρόδρομους, αλλά η αγάπη για τα γράμματα τον έκαναν να παρακολουθήσει δημόσια νυχτερινά σχολεία και αργότερα φοίτησε σε Κολλέγιο Οικονομικών Επιστημών και Επιχειρήσεων. Το 1918 υπηρέτησε τον Αμερικανικό στρατό στην Γαλλία ως ραδιοεκφωνητής, το 1919 γύρισε στην Ελλάδα και το 1921 νυμφεύθηκε την Χάιδω Ν. Χάρακα, παίρνοντας μαζί της εκ νέου το δρόμο της ξενιτιάς. Εγκαταστάθηκε πλέον στο Σπάρταμπουργκ της Βόρειας Καρολίνας και απέκτησε τέσσερα (4) παιδιά τον Ιωάννη (ιατρός), το Νικόλαο (οδοντίατρος), τον Γεώργιο (Ηλεκτρολόγος-Μηχανολόγος) και την κόρη του Μαρία συζ. Γεωργίου Τράκα, η οποία τον συντρόφευε μέχρι το τέλος του. Το 1931 επέστρεψε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Τρίπολη για να λάβουν τα παιδιά του Ελληνική παιδεία και να είναι κοντά στην γενέτειρά του. Μετά τον πόλεμο το 1945, έφυγε πλέον οριστικά για τις Η.Π.Α.

Είναι ο συγγραφέας της «Βίβλου της Αδελφότητος» (1927), και μαζί με τον υιό του Ιωάννη του δίτομου πολύτιμου έργου «Καρυάτικα» (1950 και 1972), τεράστιας ιστορικής, λαογραφικής και κοινωνικοπολιτικής σημασίας για τις Καρυές. Ένα έργο βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών, αποτέλεσμα αμέτρητων ωρών εργασίας, στο οποίο καταγράφεται η ζωή και η ιστορία του χωριού και της ομογένειας. Παράλληλα υπήρξε και επί 25ετίας εκδότης του Δελτίου της Αδελφότητας Γκαστόνιας.

Όπως καταγράφεται και στο βιβλίο οι «Σύγχρονες Καρυές Λακωνίας» του Παναγιώτη Στυλ. Μαχαίρα πρόκειται για:

• τον κύριο νου και πρωτοπόρο στην δράση της (άνευ προηγουμένου) ευεργέτιδος Αδελφότητας (διατέλεσε Γραμματέας της επί 25ετίας),
• τον εισηγητή της ιδρύσεως των αδελφών σωματίων Η.Π.Α, Καναδά και Αυστραλίας,
• τον κύριο οργανωτή της μετανάστευσης και εκεί μονίμου εγκατάστασης δεκάδων συμπολιτών μας στις Η.Π.Α., αλλά κυρίως
• τον από «μηχανής Θεό» της διάσωσης δεκάδων συμπολιτών μας από τον τουφεκισμό των παρά των βαρβάρων δυνάμεων κατοχής κατά την τραγική και αλήστου μνήμης 19ης Σεπτεμβρίου 1943, λεηλατήσεως, πυρπολήσεως και άλλων δεινών του χωριού με το κλιμάκιο του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού (του οποίου ήταν μέλος) υπό τον Σουηδό Καθηγητή Πανεπιστημίου κον Πέρσον.

Ο Παρασκευάς Μεϊντάνης απεβίωσε πλήρης ημερών στην Γκαστόνια της Βόρειας Καρολίνας στις 13-7-1989.

Πηγές:

Εφημερίδα «ΚΑΡΥΕΣ», τεύχος 16, Αννίτα Γκλέκα-Πρεκεζέ
Σύγχρονες Καρυές Λακωνίας, Παναγιώτη Στυλ. Μαχαίρα

Δημοσθένης Παρασκευά Ματάλας (1831-1905)

Ήταν εγγονός του προεστού των Καρυών την περίοδο της Επανάστασης Δημητρίου Γ. Ματάλα και γιός του ήρωα της Επανάστασης Παρασκευά, ο οποίος εκλέχτηκε το 1844 βουλευτής Λακεδαίμονος στη πρώτη βουλή των Ελλήνων και παρέμεινε με την αγάπη των συμπολιτών του στη θέση αυτή μέχρι και το θάνατό του από δηλητηρίαση το 1855.

Ο Δημοσθένης νεαρός διακρίθηκε για τη τόλμη του και τη διορατικότητά του. Το 1862 σε ηλικία 31 ετών, όταν ομάδες ατάκτων από τη Μάνη επέδραμαν στη κεντρική Λακωνία και κινήθηκαν προς τα χωριά του Πάρνωνα, συγκέντρωσε 250 πολεμιστές και τους νίκησε στα Λεβέτσοβα (Κροκεές) και την Τάραψα (Χάνια Βασιλακίου). Η φήμη του αυτή είχε σαν αποτέλεσμα το 1866 να εκλεγεί δήμαρχος Οινούντος εκλεγόμενος συνέχεια μέχρι και το 1882, δηλαδήγια 16 συνεχή χρόνια.  Στη διάρκεια της θητείας του δημιούργησε μια ισχυρή δημοτική αστυνομία με αποτέλεσμα να μηδενιστεί η ζωοκλοπή και να ευημερήσει η κτηνοτροφία, η οποία έφτασε να έχει 70.000 ζώα, ενώ ενίσχυσε και την γεωργία.

Μετά την αποτυχία του να επανεκλεγεί δήμαρχος για λίγους ψήφους το 1882, υπέβαλε υποψηφιότητα για βουλευτής και εκλέχτηκε το 1884 βουλευτής Λακωνίας. Στα μεγάλα του έργα συγκαταλέγονται η δενδροφύτευση τον οδών της νέας πόλης της Σπάρτης και η κατασκευή της δίτοξης πετρόκτιστης γέφυρας του ποταμού Δειρού στις Καρυές. Ήταν η προσπάθειά του να περάσει η οδός Σπάρτης-Τριπόλεως μέσα από τα χωριά του Πάρνωνα. Ωστόσο το κόμμα του έχασε τις εκλογές και η νέα κυβέρνηση χάραξε τη σημερινή οδό (Φωτεινού-Μονοδένδρι – Σελλασία) η οποία δεν περνά από κατοικημένες περιοχές.

Οι συμπατριώτες του τον τίμησαν συνεχόμενα αφού παρέμεινε βουλευτής μέχρι το 1905, οπότε και απεβίωσε σε ηλικία 74 ετών.

Ιατρός Παναγιώτης Νικολάου Λεβέντης (1850-1921)

Γεννήθηκε το 1850, ήταν δευτερότοκος υιός του Νικολάου Λεβέντη και της Γιαννούλας και μέλος μιας ιστορικής οικογένειας του χωριού.

Ο παππούς του από την πλευρά του πατέρα του ήταν ο αγωνιστής της Επανάστασης Ζαχαριάς Λεβεντάκης ο οποίος αφού πήρε μέρος σε μια σειρά από μάχες (Κερασιά, Βαλτέτσι, Βέρβενα, Δολιανά) έχασε τελικά την ζωή του κατά τη διάρκεια της άλωσης της Τριπολιτσιάς. Ο δε παππούς του από τη μεριά της μητρός του ήταν ο δεύτερος ιστορικά ιερέας Καρυών, ο Παπά-Νικόλας Λεβεντάκης (1770-1845). Ο πατέρας του Νικόλαος, ήταν απόφοιτος του πρώτου Ελληνικού Γυμνασίου στο Ναύπλιο.

Ο ίδιος, αφού τελείωσε το Γυμνάσιο Σπάρτης, εισήχθη στην Ιατρική Σχολή του Εθνικού Πανεπιστημίου Αθηνών, μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του Ζαχαρία. Δυστυχώς ο αδελφός του πέθανε κατά την διάρκεια των σπουδών του, ενώ ο Παναγιώτης αποφοίτησε το 1876. Αμέσως μετά εγκαταστάθηκε στην Αράχοβα, αρνούμενος να αποχωρήσει για την Αθήνα ή κάποια άλλη πόλη προκειμένου να είναι πάντα δίπλα στους συγχωριανούς του. Καθημερινά τους εξυπηρετούσε όχι μόνο ως γενικός ιατρός, αλλά και ως χειρούργος, μαιευτήρας, οδοντίατρος, ψυχίατρος, ενώ λόγω ελλείψεως άλλων μέσων λειτουργούσε πολλές φορές και ως φαρμακοποιός, αφού παρασκεύαζε μόνος του τα φάρμακα. Ταγμένος στον όρκο του Ιπποκράτη, ουδέποτε όρισε ως πρωταρχικό όρο την αμοιβή του για την παροχή οποιαδήποτε ιατρικών υπηρεσιών και για τον λόγο αυτό δεν ζητούσε ποτέ χρήματα από τους συγχωριανούς του που ήταν φτωχοί.

Για τους παραπάνω λόγους οι Αραχοβίτες τον τιμούσαν και συνέχεια τον όριζαν εκπρόσωπό τους, αφού ευρισκότανε πάντα στην πρώτη γραμμή για την προάσπιση των συμφερόντων του χωριού.

Για τον λόγο αυτό άλλωστε το 1888 εξελέγη Δήμαρχος Οινούντος, θέση που υπηρέτησε μέχρι και τα 1892, οπότε και παραχώρησε αμέσως την θέση του στον μεγάλο Ευεργέτη Αθανάσιο Ματάλα ο οποίος επέστρεψε στη γενέτειρά του για να προσφέρει στους χωριανούς του μετά από μια μακρά σταδιοδρομία στο διπλωματικό σώμα.

Με δεδομένο ότι οι Δήμοι δεν ήταν απόλυτα λειτουργικοί για τα δεδομένα της εποχής οι κάτοικοι του χωριού ίδρυσαν το 1900 την «Επιτροπή Πληρεξουσίων Αραχόβης» και  ανέδειξαν τον Παναγιώτη Λεβέντη αμέσως πρόεδρο. Παράλληλα με την προεδρία της Επιτροπής επί σειρά ετών ο Παναγιώτης Λεβέντης μετά την αποχώρηση του Αθανασίου Ματάλα εξελέγη για άλλες δύο φορές ως Δήμαρχος Οινούντος (1908-1914) ,οπότε και οι Δήμοι καταργήθηκαν και επανήλθε η κοινότητα Αραχόβης.

Κατασκεύασε την βρύση στη πηγή της Παναγίας και μαζί με τον Ευεργέτη Αθ. Ματάλα συντέλεσε στη δημιουργία και στην διατήρηση του Δάσους των Καρυών, ενώ πρωτοστάτησε στην οργάνωση των Αραχοβιτών αφού με δική του πρωτοβουλία έγινε η περίφημη συνάντηση στο παλαιό Κοινοτικό Κτίριο το 1919, στην οποία συμμετείχαν και οι Αραχοβίτες της Αμερικής και όπου λήφθηκε η απόφαση για την κατασκευή του μεγάλου έργου της ύδρευσης και στάθηκε η αφορμή για την δημιουργία της Αδελφότητας στην Αμερική.

Παντρεύτηκε το 1900 σε μεγάλη ηλικία (50 ετών) την Ευθυμία Γιατίμη από την Τρίπολη, δεν απέκτησε τέκνα και λόγω και της ανιδιοτελούς συνεισφοράς στο τέλος της ζωής του πούλησε όλη του την περιουσία. Να σημειωθεί ότι είχε και άλλους δύο μικρότερους αδελφούς, τον Παρασκευά (1852-1911) και τον Γεώργιο (1861-1922), οι οποίοι δεν παντρεύτηκαν και ως εκ τούτου η συγκεκριμένη γενιά δεν είχε απογόνους. Μόνο η αδελφή του η Μαριγώ παντρεύτηκε και απόκτησε απογόνους (Μεϊντάνη).

Πέθανε στην Αράχοβα το 1921 σε ηλικία 71 ετών και μπορεί να μην άφησε καμία κληρονομιά ή περιουσία όπως έκαναν άλλοι επιφανείς Αραχοβίτες, αλλά μόνο μια κοινωνική διαθήκη προς μίμηση για τους μελλοντικούς επιστήμονες.

Γεώργιος Χρ. Κουτσίκος

Άφησε όλη του την περιουσία στο χωριό και αυτά τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του Υδραγωγείου το 1927, από το οποίο υδρεύετε και αρδεύετε η περιοχή του οικισμού των Καρυών.

Κωνσταντίνος Βρύνιος

Γεννήθηκε το 1913 στις Καρυές , τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο Καρυών , το Γυμνάσιο Σπάρτης, την Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και ήταν παντρεμένος με την Μαρίκα Βρύνιου, γένος Χρυσικού. Επί πολλά χρόνια ήταν Διευθυντής του Οδοντιατρικού Τμήματος του Νοσοκομείου "Αλεξάνδρα", ενώ συγχρόνως διατηρούσε το ιδιωτικό του ιατρείο. Ήταν άνθρωπός καλόκαρδος και αγαπητός, πρόσφερε τις υπηρεσίες του και εξυπηρετούσε όλους τους συγχωριανούς του, ώστε να εισαχθούν στα νοσοκομεία της Αθήνας και να βρουν περίθαλψη από τα δύσκολα χρόνια μετά την κατοχή ως τον θάνατό του, στις 29 Νοεμβρίου 1980. Μη έχοντας τέκνα, η σύζυγός του Μαρίκα με την οποία μοιραζόταν την αγάπη του για το χωριό, προχώρησε στην υλοποίηση της επιθυμίας του για τη δωρεά της οικίας που γεννήθηκε στην Κοινότητα Καρυών, ώστε να χρησιμοποιηθεί για τις ανάγκες του «Αγροτικού Ιατρείου Καρυών». Πράγματι με μια συγκινητική τελετή στις 18 Αυγούστου του 1987 έγινε η αποδοχή της δωρεάς από τους φορείς του χωριού και έκτοτε αποτελεί την έδρα του Ιατρείου.

Παναγιώτης Ι. Καρύγιαννης

Ο ευεργέτης Παναγιώτης Ι. Καρύγιαννης και η σύζυγός του Παναγιώτα, το γένος Δημ. Ι. Χάρακα, με την διαθήκη τους δωρίσαν διώροφη οικία στην Αθήνα, με σκοπό από την εκμετάλλευσή της (ενοίκια και μελλοντικά πώληση) και τα έσοδα να δοθούν για την ανέγερση του νέου Ι.Ν. του Αγίου Ανδρέα.

Δημήτρης Βουκίδης (ή Κουτσούρης)

Άφησε όλη του την περιουσία στον Ι.Ν. του Αγίου Ανδρέα.

Παρασκευάς Κ. Πανούσης

Άφησε όλη του την περιουσία στο Δημοτικό Σχολείο Καρυών.

Γεώργιος Π. Καρύγιαννης

Άφησε όλη του την περιουσία και την πλούσια βιβλιοθήκη του στο Δημοτικό Σχολείο Καρυών.

Πάνος και Βούλα Κοψιαύτη

Με δωρεά τους πραγματοποιήθηκαν γεωτρήσεις στην ευρύτερη περιοχή των Καρυών για την ανεύρεση πόσιμου νερού. Χάρη σε αυτές βρέθηκε πηγή ποσίμου νερού εξαιρετικής ποιότητας και ταυτόχρονα εξασφαλίστηκε το κόστος σύνδεσης της πηγής με το δίκτυο ύδρευσης του χωρίου, λύνοντας έτσι το χρόνιο πρόβλημα ύδρευσής του με πόσιμο νερό.